Tuurlijk kan ik mij identificeren met de slavernij, maar ik wil niet alleen slavernij zien. Wij zijn meer dan dat. Ik wilde iets kunnen zien, lezen, horen, voelen over onze voorouders. Iets waar ik trots op kan zijn. Wat deden zij, waar kwamen ze vandaan, waar waren zij goed in?
Door Esmée: Wij gaan geregeld naar het museum met onze boefjes, een avontuurlijk en leerzaam uitstapje want in een museum gaat vaak een nieuwe wereld voor ze open. Ze zien nieuwe dingen, leren kijken naar kunst en voelen wat kunst met je doet. Maar wat mij opviel is dat er maar weinig musea zijn waarin kunst hangt waarmee onze kinderen zich kunnen identificeren. Waarin werken hangen o.i.d. waar mensen op afgebeeld zijn die lijken op onze kinderen of op ons. Eigenlijk te gek voor woorden anno 2016, vind ik. Wat doet het met het zelfbeeld van kinderen met (deels) andere roots dan de Nederlandse? En wat kan het doen met het beeld dat de “autochtone” bevolking van de “allochtone” bevolking heeft? Ik ging hierover in gesprek met Dyonna Benett.
Ze verteld: ”In het eerste en tweede jaar van mijn opleiding ging ik geregeld met mijn klas op studiereis. We bezochten allerlei musea en elke keer hoopte ik dat ik iets van mijzelf, van mijn ouders en voorouders terug zou vinden in die musea. Dat ik thuis kon komen met verhalen over ons, dat ik nieuwe dingen te weten zou komen over onze geschiedenis.” Maar Dyonna kwam elke keer gedesillusioneerd uit het museum terug. Ja, er hing prachtige kunst, er stonden beelden die ze mooi vond maar ze zag zichzelf nergens in terug. En als ze zichzelf wel ergens in herkende waren het afbeeldingen van tot slaaf gemaakte bruine mensen.. (..)